یک داستان برایش تعریف کردم که نقطه ی عطف تصمیم گیریش شد.

یکی از دوستای خیلی ثروتمند من، یک مرد ایرانی را در یک پرواز خارجی دیده بود که ثروتش 50 برار خودش بود ،

حالا این دوست من، انبوه ساز و برج ساز است و حداقل در ایران 500 الی 700 واحد به اسم خود دارد.

اون مرد افسانه ایی به دوسته من گفته بود: یه روز که از رویا های بزرگ و فکر محال رسیدن بهشون نا امید بودم توی سواحل کیش به فکر خودکشی بودم و حتی پول شامم را هم نداشتم و باید یه جایی را پیدا می کردم که کارگری کنم.

یه پیرمردی به کنارم امد کمی حرف زد و بعدش گفت: پسرم اگرمی تونی به دوبی  بیای و کار کنی، هر زمانی که آمدی با من تماس بگیر سپس کارتش را داد و رفت.

من 3 ماه کار کردم تا بتونم خودم را به دوبی برسونم و ایمانم را از دست ندادم، اگر نمی رفتم الان این آدم نبودم.

رفت و یه سالی واسه اون پیرمرد که از قرار معلوم یه فرد بسیار بزرگ بود، پادویی کرده و اعتماد پیرمرد را به خود جلب کرد.

بعد از یه سال پیرمرد به او گفت بیا این بودجه در اختیار تو، این اجناس را با یک عدد کشتی کرایه کن واز یک کشور به یک کشور دیگه ببر، مسئولیت کرایه کشتی، بیمه، کارگر و بقیه موارد با خودت است…

و اولین کار پر از رسیک و بزرگش را انجام داده و بعد بارها و بارها تکرار شده و سودهای کلان به خاطر انجام صفر تا صد کار به صورت پیمان کاری به او داده شده.

حالا او صاحب چندین کشتی و سرمایه های رویایی است.

پس نا امیدنشوو ایمان فعالت به خدا را حفظ کن!